پاسخ:
برخي مي‌گويند: احاديث دوازده خليفه دلالت بر خلافت و حكومت ظاهري دوازده خليفه بعد از پيامبر دارد در حالي كه امامان شيعه به جز امام علي و امام حسن (عليهما السلام)، هیچیک، حكومت ظاهري نداشته‌اند.
اين احاديث در حقيقت دلالت بر انشا و امر و نصب الهي دارد نه اخبار و اعلام، يعني اين دوازده نفر از آنجا كه از شاخص‌هاي معنوي والايي برخوردارند، لذا از جانب خداوند به ولايت و خلافت منصوبند و مردم وظيفه دارند تا با آنها بيعت نمايند.
سيد محمد تقي حكيم مي‌گويد: مقصود به بقاي امر در بين آنها، بقاي امامت و خلافت و به استحقاق است. يعني آنها مستحق امامت و خلافت هستند نه اينكه هر كدام به سلطنت ظاهري خواهند رسيد، زيرا خليفه شرعي، مشروعيت سلطنت خود را از خداوند مي‌گيرد و اين سلطنت در حدود سلطنت تشريعي است نه تكويني، زيرا اين نوع از سلطنت مقتضاي وظيفه امام به عنوان مشرع است و اين معنا با غصب سلطنت ظاهري از آنها و تسلط ديگران منافاتي ندارد ...[1]
بنابراین، حکومت و خلافت شانی از شئون امامت است نه شرط لازم آن، لذا عدم داشتن حکومت، ضرری به امامت امام نمی‌زند مثل 25 سال خانه نشینی امیرالمومنین (علیه السلام) و زندانی بودن امام کاظم در طول سالیان دراز در زندان هارون و ...
پي‌نوشتها:
[1]. سید محمد تقی حکیم، الاصول العامة للفقه المقارن، ص 173.
منبع: موعود شناسي وپاسخ به شبهات، علي اصغر رضواني، انتشارات مسجد مقدس جمكران
