وقتی امام صادق (علیه‌السلام)، درباره‌‌ حضرت مهدی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:‌«لو ادركته لخدمته ایام حیاتی»[1].

«اگر دوران او را درک می‌كردم،‌ همه روزهای زندگیم را در خدمت به او می‌گذرانیم»، اینجا سخن از شخص نیست، سخن از آرمان‌هاست، سخن از موقعیت خاص، مأموریت استثنایی و نقش ویژه‌ امام زمان‌ (علیه‌السلام) در عالمگیر ساختنِ حاكمیّت توحید و برقراری عدالت، جهانی است.

حاكم دنیایی سازمان‌ یافته بر اساس توحید و رهبر جهانی آكنده از برابری و عدالت،‌ آن قدر شایستگی می‌یابد كه پیامبری همچون حضرت عیسی (علیه‌السلام) ‌به یاری او از آسمان فرود آید و امامی هم چون امام صادق (علیه‌السلام) ‌برای خدمت كردن به او آرزوی درک حضور او را داشته باشد.

راستی وقتی پیامبران و امامان در خدمت به امام زمان (علیه‌السلام) پیشتازند،‌ وظیفه‌ شیعیان منتظر در خدمت به ساحت مقدّس او چقدر است؟‌

بی‌تردید خادمین دوران ظهور،‌ همان خادمین دوران غیبتند.

آنها كه پس از ظهور شایستگی خدمت می‌یابند،‌ همانهایند كه در دوران غیبت، خدمت به امّت امام و اهداف امام را سرلوحه‌ زندگی خویش قرار داده‌اند.

ادای حقوق

حق امام زمان (علیه‌السلام) بر همه‌ بندگان و به ویژه بر شیعیان، حق حیات است، ‌حق هدایت است، حقّی نیست كه بتوان آن را با معیاری سنجید و ارزش‌گذاری كرد،‌ حقّی نیست كه بتوان آن را با دنیا و هر چه در آن است مقایسه كرد.

این حقوق بدون تردید،‌رعایت حق امامت او،‌ مواظبت بر اطاعت او،‌ نرنجانیدن قلب مبارک او، ‌پاسداری از آرمان‌های او، ‌مجاهدت در راه دفاع از او، و جان‌نثاری در راه تحقق خواسته‌های او است.

«و اعنّا علی تأدیه حقوقه الیه»[2].

«خداوندا! ما را در ادای حقوق او یاری فرما».

با چنین دیدگاهی،‌ اگر سخن از پرداخت حقوق شرعیه امام زمان (علیه‌السلام) و برخی وجوهات مادّی نیز به میان می‌آید،‌ باید آن را در همین راستا بررسی كرد، چنانكه خود آن بزرگوار در توقیعی فرمود:

«انّه من اتّقی ربّه... و اخرج مما علیه الی مستحقّیه كان آمناً فی الفتنه المبطله»[3].

«همانا هر كس تقوای پروردگارش را پیشه كند و از آنچه كه به عنوان حقوق شرعیه، خمس و زكات، برعهده دارد به مستحقانش بپردازد، از فتنه‌های باطل‌كننده‌ دین‌ و دنیا در امان خواهد بود».

سخن در باب وجوب ادای چنین حقوقی این نیست كه امام زمان (علیه‌السلام) چه بهره‌ای از آن می‌برد، بلكه سخن از این است كه شیعه ‌حق‌شناس،‌ در راستای حفظ دین و ایمان خویش چه منفعتی برایش حاصل می‌آید.

منابع:

[1] . مجلسی، بحارالانوار،‌ ج51،‌ص148.

[2] . دعای ندبه.

[3] . احتجاج،‌ طبرسی،‌ج2،‌ص602،‌ نامه امام زمان (علیه‌السلام) به شیخ مفید.