در این سوره پنج آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 18- 51- 52- 54- 54
«و جعلنا بينهم و بين القرى التي باركنا فيها قري ظاهرة و قدرنا فيها السير سيروا فيها ليالي و اياما آمنين» [1]
ميان آنها و سرزمين‌هايى كه بركت داده مقرر داشتيم (و به آنها گفتيم) شبها و روزها در اين آبادي‌ها با امنيت كامل مسافرت كنيد.
محمد بن صالح همدانى گويد: به صاحب الزمان (عليه السلام) نوشتم كه اهل خانه و نزديكان مرا به خاطر حديثى كه از پدران شما روايت مى‌كنند، آزار مى‌دهند.
حضرت مرقوم فرمود:
«واى بر شما، آيا قول خدا را در سوره سبأ، نمى‌خوانيد كه فرمود «و جعلنا بينهم و بين القرى» تا آخر آيه- به خدا قسم مراد از «به قريه‌هايى كه مبارک گردانيده» مائيم و مراد خداوند از قريه‌هاى ظاهره- شمائيد.»
اين تفسير همچنین از حضرت باقر و حضرت صادق و حضرت كاظم (عليهم السلام ) روايت شده است. [2]
ز اماع صادق (عليه السلام) نیز روايت شده كه فرمود:
«در اين قرى به همراه قائم اهل بيت ما (عليه السلام) [3] در وقت ظهور آن حضرت سير، مي‌كنيد. (انشاءالله)
«و لو ترى إذ فزعوا فلا فوت و أخذوا من مكان قريب و قالو آمنا به و أنى لهم التناوش من مكان بعيد و قد كفروا به من قبل و يقذفون بالغيب من مكان بعيد. و حيل بينهم و بين ما يشتهون كما فعل باشياعهم من قبل إنهم كانوا في شک مريب» [4]
اگر ببينى هنگامى كه فريادشان بلند مى‌شود، اما نمى‌توانند (از چنگال عذاب الهى) بگريزند و آنها را از مكان نزديكى (از آنجا كه حتى انتظارش را ندارند) مى‌گيرند (از درماندگى آنها تعجب خواهى كرد و در آن حال) مى‌گويند: ايمان آورديم، ولى چگونه مى‌توانند از فاصله دور به آن دسترسى پيدا كنند؟ آنها پيش از اين (كه در نهايت آزادى بودند) به آن كافر شدند (و نسبت‌هاى ناروا به آن مى‌دادند) و از مكان دوردستى به جهان غيب پرتاب مى‌شدند (بى‌مطالعه درباره آن قضاوت مى‌كردند.) (سرانجام) ميان آنها و آنچه مورد علاقه آنها بود، جدائى افكنده شد، همان گونه كه با پيروان (و هم مسلكان) آنها از قبل عمل گرديد، چرا كه آنها در شک و ترديد بودند.
امام صادق (عليه السلام) فرمود:
«به خدا قسم مثل آنست كه مى‌بينم قائم آل محمد (عليه السلام) بر حجر الاسود تكيه نموده و پس از شهادت به وحدانيت و عظمت خداوند، با هر كس درباره انبياء سلف، آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى و جد بزرگوارم محمد (صلي الله عليه و آله) محاجه كند و مى‌گويد، من بر تمام ايشان اولى هستم و هر كس در مورد قرآن با من محاجه نمايد، بايد بداند من بر شناسايى قرآن و كتاب خدا از ديگران احق و اولي هستم. آنگاه در مقام حضرت ابراهيم (عليه السلام) دو ركعت نماز به جا آورده و خدا را به شايستگى و عظمت ياد مى‌فرمايد». [5]
عياشى از امام باقر (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت فرمود:
«قائم آل محمد (عليه السلام) پس از ظهور، مردم را به كتاب خدا (قرآن) و سنت پيامبر (صلي الله عليه و آله) و ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) دعوت مى‌كند و به آنها مى‌فرمايد: از دشمنان آل محمد (عليه السلام) بيزارى جوئيد، در آن هنگام سفيانى از شام خروج نموده، به سوى زمين مى‌رود و زمين آنها را به امر خداوند فرو برده و خسف مى‌كند». [6]
دشمنان اهل بيت (عليه السلام) در آن هنگام مي‌گويند: ما به قائم آل محمد (عليه السلام) ايمان آورديم در حالي كه پيش از اين، آن حضرت را منكر بوده و او را تكذيب مى‌نمودند، در آن وقت به آن حضرت خطاب مى‌رسد كه تمام آنها را به قتل برسانيد تا بعد از اين فتنه، فسادى در روى زمين واقع نشود. [7]
پي‌نوشت:
[1]. سوره سباء، آيه 18
[2]. الف) ينابيع المودة، ص 426 - ب) بحار الانوار، ج 51، ص343
[3]. غاية المرام، ص 746
[4]. سوره سباء، آيات 51 ـ 52 ـ 53 ـ 54
[5]. ينابيع المودة، ص 247
[6]. تفسير جامع، ج 5، ص 423
[7]. روايت المرام، ص 747
