در این سوره چهار آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 1 ، 2 ، 3 ، 4

«و الشمس و ضحيها، و القمر اذا تليها، و النهار اذا جليها، و الليل اذا يغشيها» [1]

به خورشيد و گسترش نور آن، سوگند.

و به ماه، در آن هنگام كه بعد از آن در آيد، سوگند.

و به روز هنگامي كه صفحه زمين را روشن سازد، سوگند.

و قسم به شب، آن هنگام كه صفحه زمين را بپوشاند.

فضل بن عباس نقل مي‌كند كه حضرت امام صادق (عليه السلام)  در تاويل اين آيات فرمود:

«خورشيد اميرالمومنين و نورش قيام قائم است و مقصود از ماه در آيه كه از پي خورشيد درآيد حسن و حسين (عليهما السلام) هستند و روز كه زمين را روشن مي‌كند، قيام قائم است»

در حديث مشابهي حضرت فرمودند: «منظور از در آمدن شب، دولت شيطان (بني اميه) است كه تا روز قيامت صغري (روز قيام حضرت مهدي) ادامه دارد. [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره شمس، آيات 1 الي 4

[2]. الف) غاية المرام، ص757 - ب) اثبات الهدي، ج 7، 131