پاسخ:
ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمْروي بعد از وفات پدرش همان گونه كه امام عسكري (عليه السلام) تصريح نموده بود، به مقام سفارت نايل شد. آن حضرت به جماعت قمي‌ها فرمود: «اشهدوا علي ان عثمان بن سعيد وكيلي و ان ابنه محمد وكيل ابني مهديكم»
«شهادت دهيد بر من كه عثمان بن سعيد وكيل من است و نيز فرزند او محمد وكيل فرزندم مهدي شماست».
سفارت او با نص و تصريح پدرش به امضا رسيد.[1]
او نزد شيعيان عصر خود مورد وثوق و معروف به امانت داري بود و هيچ يک از اماميه در اين مطلب شک نداشتند. چگونه شک كنند در حالي كه امام عسكري (عليه السلام) در حق او و پدرش فرمود: «العمري و ابنه ثقتان» [2]
«عمروي و فرزندش، مورد وثوقند ...»
و نيز امام مهدي (عليه السلام) او را مورد تاييد خود قرار داد و فرمود: «لم يزل ثقتنا في حياة الاب رضي الله عنه» [3]
«تو در زمان حيات پدر، دائما مورد وثوق ما بودي ...»
وي در حدود پنجاه سال به نحو احسن وظايف خود را به خوبي انجام داد تا آنكه در جمادي الاولي سال 305 يا 304 هجري به رحمت ايزدی پيوست. [4]
محمد بن عثمان بيشتر از ديگر سفيران در اين پست و مقام به خدمت پرداخت. كتاب‌هايي در فقه تاليف كرد كه از امام عسكري و حضرت مهدي (عليهما السلام) و پدرش عثمان بن سعيد و از امام هادي (عليه السلام) اخذ نموده بود. [5] او به ارشاد امام مهدي (عليه السلام) از زمان مرگش اطلاع داشته است و لذا براي خود قبري را آماده نموده بود. [6] وی بعد از وفات در كنار قبر پدرش به خاک سپرده شد.
پي‌نوشتها:
[1]. الغيبة، طوسي، ص355.
[2]. الغيبة، طوسي، ص359.
[3]. الغيبة، طوسي، ص360؛ کلینی، كافي، ج1، ص329.
[4]. مجلسی، بحارالانوار، ج51، ص349.
[5]. الغيبة، طوسي، ص366.
[6]. الغيبة، طوسي، ص363.
[7]. الغيبة، طوسي، ص365.
منبع: موعود شناسي و پاسخ به شبهات، علي اصغر رضواني، انتشارات مسجد مقدس جمكران
