پاسخ:

حضرت وجود جسمانی دارند. البته طبق برخی روایات و معارف اسلامی، پیشوایان غیر از این بدن جسمانی دارای حقایق نورانی هستند. در روایتی از پیامر اکرم (صلی الله علیه و آله) آمده است «اول چیزی که خداوند خلق کرد، نور من بود» [1]

همچنین آن حضرت، در روایت دیگری به جناب سلمان، می‌فرمایند: «ای سلمان! آیا اوصیای من را می‌شناسی و آن دوازده نفری که خداوند برای امامت بعد از من انتخاب کرده است؟

گفتم: خدا و رسولش داناترند.

آن حضرت فرمود: ای سلمان! خداوند مرا از نور خود خلق کرد و مرا خواند، پس اطاعت کردم و خلق کرد از نور من علی را پس خواند او را و او اطاعت کرد و خلق کرد از نور من و علی، نور فاطمه را پس خواند او را و او اطاعت کرد و خلق کرد از نور من و علی و فاطمه، حسن و حسین را، پس آن دو را خواند و آن دو اطاعت کردند. پس نام گزارد ما را به پنج اسم از اسامی خود. خدا، «محمود» است و من، «محمد». خدا، «عالی» است و این «علی». خدا، «فاطر» است و این «فاطمه». خدا، دارای احسان است و این «حسن» و خدا «محسن» است و این «حسین». سپس خلق کرد خدا از ما از صلب حسین «نور حسین»، نه امام را، پس خواند آنان را و آنان اطاعت کردند».[2]

البته این حرف بدین معنی نیست که آنها بدن مادی نداشتند؛ بلکه وقتی خداوند اراده کرد که در دنیا زندگی کنند، آنان را در صلب حضرت آدم (علیه السلام) قرار داد تا اینکه در زمان خاص با بدن مادی به دنیا آیند. [3]

ما با توجه به ادله عقلی و نقلی فراوان، معتقد هستیم که حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در سال ۲۵۵ هـ.ق به دنیا آمد و بنابراین دارای وجود جسمانی است. دلیل‌های فراوانی مانند داستان ولادت و مادر ایشان، غیبت و چگونگی آن، وجود حجت در هر زمان در زمین و … در این زمینه وجود دارد که جهت آشنایی بیشتر شما را به مطالعه زندگانی و چگونگی تولد آن حضرت در کتب معتبر ارجاع می‌دهیم.

منابع:

[1]. مجلسی، بحار الانوار، ج۱، ص۹۷.

[2]. مجلسی، بحار الانوار، ج۱۵، ص۹.

[3]. مجلسی، بحار الانوار، ج۱۵، ص۷.

پاسخ:

از برخی از روایات می‌توان استفاده کرد که حضرت در قیافه مردی چهل ساله ظهور می‌کنند.

آن بزرگوار دارای چهره‌ای گندمگون، پیشانی بلند، ابروانی کشیده، چشمانی درشت و سیاه، دندان‌‌های براق و گشاده است.

در گونه راست ایشان خالی مشکین قرار دارد و اندام آن بزرگوار میانه است.

بعضى از ویژگى‏هاى آن وجود شریف که در سخنان معصومین (علیهم السلام)، بیان گردیده، از این قرار است:

او اهل عبادت و شب زنده دارى، زهد و ساده زیستى، صبر و بردبارى، عدالت و نیکوکارى است. آن حضرت سرآمد همگان در علم و دانش بوده و وجود نازنینش چشمه‏سار برکت و پاکى است. او اهل قیام و جهاد، رهبر جهانى، انقلابىِ بزرگ، منجى نهایى و مصلح موعود بشریّت است.

آن وجود نورانى از تبار رسول خدا (صلى الله علیه و آله) و از اولاد فاطمه زهرا (علیها السلام) و نهمین فرزند از نسل سید الشهدا (علیه‏السلام) است که به هنگام ظهور بر کعبه تکیه زند و پرچم پیامبر را در دست گیرد و با قیام خود دین خدا را زنده و احکام خداوند را در سراسر گیتى جارى کند و جهان را پر از مهربانى و داد گرداند پس از آن که پر از جور و بیداد شده باشد.

منبع:

منتخب الاثر، فصل دوم، از ص۲۳۹ تا ۳۸۳

مطابق برخي از روايات سنّي و شيعي، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) هنگام ظهور داراي صفات وخصوصيات جسمي خاصی است که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌گردد.

1- أجلي الجبهه: يعني دارای پيشاني وسيع و عريض [1]

2- اقني الأنف: بدین معنا که وسط بيني آن حضرت برآمده ولي دو سوراخ آن تنگ است. [2]

3- كأنّ وجهه كوكب درّي: صورت آن حضرت همانند ستاره‏اي درخشان است. [3]

4- اللون لون عربي: دارای چهره‏اي گندم‌گون است. [4]

5- افرق الثنايا: ما بين دندان‏هاي آن حضرت، باز است.[5]

6- اكحل العينين: مژه‏هاي آن حضرت، سياه است.[6]

7- براق الثنايا: دارای دندان‏هایي سفيد است.[7]

8- أزج الحاجبين: دارای ابرواني كشيده و باريک است. [8]

9- مربوع القامة: قامتش متوسط است. [9]

10- الجسم جسم اسرائيلي: جسم آن حضرت، تنومند است. [10]

11- علي خدّه الايمن خال اسود: بر گونه راست آن حضرت، خالي سياه است. [11]

پاورقی:

[1]. سنن ابي‌داوود، ج2، ص422.

[2]. همان

[3]. الفصول المهمة، ص 317.

[4]. البيان، ص 94.

[5]. همان، ص 96

[6]. همان، ص 96

[7]. همان، ص 96

[8]. الحاوي للفتاوي، ج2، ص147.

[9]. الغيبة، نعماني، ص281، ارشاد مفيد، ص342.

[10]. البيان، ص 94

[11]. الفصول المهمة، ص 317.

در پاسخ به این سوال، باید گفت:

به نظر می‌آید علت اصلی این مساله، خواست و قدرت الهی است. بدین معنا که خداوند از طریق اعجاز و خرق عادت، حالت جوانی را در وجود حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار داده است.

برای اثبات این مطلب از قرآن نیز می‌توان نمونه آورد.

خداوند در قرآن کریم در سوره بقره آیه ۲۵۹ داستان بزرگ مردی از بنی اسرائیل (گویا عزیر بوده است) را ذکر می‌کند که از روستایی عبور می‌کرد در حالی که ویران شده و مردمان آن مرده بودند و استخوانهایشان در معابر در حال پوسیده شدن بود.

او گفت: خداوند چگونه اینها را زنده می‌کند؟

لذا خداوند صد سال او را می‌راند و جان حیوان (الاغ) او را نیز گرفت ولی طعام او را به حال خود سالم باقی نگه داشت.

پس از صد سال که دوباره او را زنده کرد، به او از بین رفتن و حیات دوباره خود و حیوانش را و سالم نگاه داشتن طعامش را یادآور شده و فرمود: «فَانْظُرْ إِلى طَعامِکَ وَ شَرابِکَ لَمْ یَتَسَنَّهْ» یک غذا حدودا یک هفته سالم می‌ماند. صد سال مساوی با ۵۲۰۰ هفته است، پس خدا ۵۲۰۰ برابر عمر غذا، آن را سالم و به صورت عادی نگه داشته است. پس او می‌تواند امام را نیز به حالت یک جوان حفظ کند.

البته از لحاظ طبیعی نیز ممکن است، یک فرد بتواند طراوت و جوانی خود را حفظ کندف اگر بر رموز علمی آگاهی داشته باشد و علم نیز این امر را ممکن پذیر بداند. بر اساس این فرض، امام چون علم کامل دارد، می‌تواند از قواعد علمی نیز مدد بگیرد.