در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 3-5- 6

«و يومئذ يفرح المؤمنون بنصر الله ينصر من يشاء و هو العزيز الرحيم» [1]

و در آن روز مؤمنان خوشحال خواهند شد، به سبب يارى پروردگار،  او هر كس را بخواهد نصرت مى‌دهد و او عزيز و رحيم است.

ابى‌بصير از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه آن حضرت پيرامون اين آيه شريفه «و يومئذ يفرح المؤمنون» تا آخر فرمود: «مؤمنين هنگام ظهور حضرت قائم (عليه السلام) به يارى خداوند متعال، شاد و خوشحال مى‌شوند. [2]

«وعد الله لايخلف الله وعده و لكن اكثر الناس لايعلمون» [3]

اين چيزى است كه خدا وعده كرده و وعده الهي هرگز تخلف ننمايد ولى اكثر مردم نمى‌دانند.

پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) به حذيفه بن يمان فرمودند:

«اى حذيفه، اگر در دنيا روزي باقى بماند، خداوند آن روز را طولانى نمايد، تا مردى از اهل بيت من حكومت نمايد و اسلام (و قوانين آن) را حاكم گرداند به درستى كه خداوند خلف وعده نمى‌كند و خداى سبحان بر وعده خود توانا است، سپس فرمود: «و الله لايخلف وعده». [4]

پي‌نوشتها:

[1]. سوره روم، آيه 4 ـ 5

[2]. الف) ينابيع الموده، ص 426 - ب) تفسير برهان، ج 4، ص 257

[3]. سوره روم، آيه 6

[4]. ينابيع الموده، ص 448

در این سوره یک آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که می‌فرماید:

«إنما انت منذر و لكل قوم هاد» [1]

ای پیامبر، تو تنها بيم دهنده‌اى و براى هر گروهي هدايت كننده‌اى هست.

زمين از حجت حق خالى نخواهد ماند.

عبدالله بن عباس مى‌گويد: پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) فرمود: من سيد انبياء هستم و على بن ابى طالب سيد اوصياء، به درستى كه جانشينان بعد از من، 12 نفرند كه هدايت كننده اقوام و مردم زمانشان مى‌باشند، اول آنها علي بن ابى طالب و آخرينشان القائم (عجل الله تعالي فرجه الشریف) است. [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره رعد، آيه 7

[2]. الف) علي و الوصيه، ص 49 - ب ) تفسير صافيف ج 3، ص 59

در این سوره دو آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 22-23

«و في السماء رزقكم و ما توعدون» [1]

روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مى‌شود.

علامه مجلسى (قدس سره) در تفسير اين آيه شريفه از ابن عباس نقل مى‌كند كه او گفت:

(مراد از آنچه وعده مى‌دهد)، خروج حضرت مهدى (عجل الله تعالي فرجه الشریف) است. [2]

«فو رب السماء و الأرض إنه لحق مثل ما أنكم تنطقون.» [3]

سوگند به پروردگار آسمان و زمين كه اين مطلب حق است همانگونه كه شما سخن مى‌گوئيد.

اسحاق بن عبدالله از امام چهارم حضرت زين العابدين (عليه السلام) پيرامون تفسير اين آيه روايتى نقل مى‌كند كه حضرت فرمود: «به درستى كه قيام قائم (عليه السلام) حق است، مانند سخنى كه با يكديگر رد و بدل مى‌كنيد (حق و حقيقت است).[4]

پي‌نوشت:

[1]. سوره ذاريات، آيه 22

[2]. الف) بحار الانوار، ج 51، ص53 - ب) اثبات الهدي، ج 7 ص 6

[3]. سوره ذاريات، آيه 23

[4]. الف) ينابيع الموده، ص 429 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 130

در این سوره هشت آيه مى‌باشد که عبارتند از آيات 1-2-3-4-10- 11-12-13

«حم، و الكتاب المبين، انا أنزلناه في ليلة مباركة إنا كنا منذرين- فيها يفرق كل امر حكيم» [1]

حم، سوگند به اين كتاب آشكار. ما آن را در شبى پربركت نازل كرديم، ما همواره انذار كننده بوده‌ايم. در آن شب كه هر امرى بر طبق حكمت خداوند تنظيم مى‌گردد.

عبدالله بن مسكان از امام صادق و امام كاظم (عليهما السلام) روايت مى‌كند كه فرمودند: «خداوند تبارک و تعالى قرآن را در شب مباركى كه همان شب قدر باشد يكجا به بيت المعمور نازل فرمود، سپس در طول بيست و سه سال تدريجا بر پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله) نازل شد، خداوند متعال در شب قدر هر امرى را، از حق و باطل مقدر مى‌نمايد و آنچه رخ مى‌دهد يا بدائى يا مشيتى و يا تقديمي و تأخيرى در اجلها و روز‌ی‌ها و بلاها و أمن و أمنيت و سلامتى و عافيت و غير ذلک كه بايد روى دهد، همه را به رسولش (صلي الله عليه و آله) القاء مي‌كند و بعد از آن حضرت به اميرالمؤمنين و بعد از آن جناب به ائمه طاهرين (عليهم السلام) مى‌رساند تا مى‌رسد و منتهى مى‌شود (به خاتم الأوصياء) صاحب الزمان مهدى (عجل الله تعالي فرجه الشریف) [2]

«فارتقب يوم تأتي السماء بدخان مبين يغشي الناس هذا عذاب اليم ربنا اكشف عنا العذاب إنا مؤمنون، أنى لهم الذكرى و قد جائهم رسول مبين.» [3]

منتظر روزى باش كه آسمان دود آشكارى پديد آورد. همه مردم را فرا مى‌گيرد، اين عذاب دردناكى است.

(مى‌گويند) پروردگارا عذاب را از ما برطرف كن كه ايمان مى‌آوريم. چگونه و از كجا متذكر مى‌شوند با اين كه رسول آشكار (با معجزات و منطق روشن) به سراغ آنها آمد؟

نشانه‌هاي آخرالزمان و ظهور مهدي آل محمد (عجل الله تعالي فرجه الشریف):

روايتى از أميرالمؤمنين نقل است كه بر اساس آن رسول خدا (صلي الله عليه و آله) فرموده: ده نشانه است كه قبل از قيامت به هر حال ظاهر مى‌شود:

1- سفياني.

2- دجال.

3- دخان.

4- دابة الأرض.

5- قيام حضرت مهدى (عليه السلام)

6- طلوع آفتاب از مغرب.

7- نزول حضرت عيسى.

8- زلزله در مشرق.

9- زلزله در جزيرة العرب.

10- آتشى كه از اعماق عدن بر مى‌خيزد و مردم را به سوى محشر مى‌راند. [4]

حذيفه يمانى سئوال مى‌كند: يا رسول الله منظور از دخان چيست؟

رسول خدا (صلي الله عليه و آله) در پاسخ، آيه شريفه «فارتقب يوم تأتي السماء بدخان مبين» را تلاوت فرمود، سپس افزود: دودى است كه ميان مشرق و مغرب را پر مى‌كند و چهل شبانه روز باقى مي‌ماند، اما مؤمن حالتى شبيه زكام به او دست مى‌دهد و اما كافر شبيه مستان خواهد شد و دود از بينى و گوش‌ها و پشت او بيرون مى‌آيد. [5]

پي‌نوشت:

[1]. سوره دخان، آيات 1 ، 2 ، 3 ، 4

[2]. الف ) ينابيع الموده، ص 428 - ب) تفسير جامع، ج 6، ص 283 - ج) تفسير برهان، ج 4، ص 159

[3]. سوره دخان، آيات 10 الي 13

[4]. بحار الانوار، ج 2، ص 209

[5]. تفسير نمونه، ج 21، ص 164

در این سوره يک آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که می‌فرماید:

«إعلموا أن الله يحي الأرض بعد موتها» [1]

بدانيد خداوند زمين را بعد از مرگ آن زنده مى‌كند.

سلام بن مستنير از امام باقر (عليه السلام) نقل مى‌كند كه حضرت (در تفسير اين آيه شريفه) فرمود: «خداوند زمين را به وسيله قائم (عليه السلام) پس از مردن آن به ظلم و ستم، زنده مى‌كند و پس از آن عدل و داد توسط حضرت قائم (عليه السلام) رواج پيدا مى‌كند.» [2]

پي‌نوشت:

[1]. حديد آيه 17

[2]. الف) ينابيع الموده، ص 429 - ب) غايه المرام، ص 752

در این سوره چهار آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 36-37-38-87

«قال رب فانظرني الى يوم يبعثون  قال فأنک من المنظرين الى يوم الوقت المعلوم» [1]

گفت پروردگارا مرا تا روز رستاخيز مهلت ده، فرمود تو از مهلت يافتگانى، (اما نه تا روز رستاخير بلكه) تا روز وقت معينى.

وهب بن جمع گويد: از حضرت صادق (عليه السلام)، در مورد مراد از روز مذكور در اين آيات پرسیدم، حضرت فرمود: «اى وهب، آن روزى است كه پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله) بعد از قيام قائم ما مهدى (عليه السلام) انتظار آن را مى‌كشد.» [2]

«و لقد آتيناک سبعأ من المثاني و القرآن العظيم» [3]

ما به تو سوره حمد و قرآن عظيم داديم.

امام صادق (عليه السلام) درباره سؤالى كه پيرامون اين آيه شريفه از حضرتش شد، فرمود: «ظاهرش سوره حمد است، هفت آيه دارد و دو مرتبه نازل شده يا اين كه در نماز تكرار مى‌شود و يا اين كه بهترين آيات است و باطنش فرزندم است و هفتمين آنها قائم (عليه السلام) است.[4]

پي‌نوشت:

[1]. سوره حجر، آیات 36 ـ 7 ـ 38

[2]. الف) ينابيع الموده، ص 424 - ب). اثبات الهديف  ج 7، ص 101

[3]. سوره حجر، آيه 87

[4]. الف) غايه المرام، ص 737 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 101

در  این سوره هشت آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آیات آيات 7- 39- 31- 55- 60- 65- 77- 78

«و ان الساعة آتية لاريب فيها» [1]

و اينک رستاخيز (ساعت قيامت) شكى در اين نيست.

ابى سعيد خدرى مى‌گويد: پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) فرمود:

«ساعت قيامت برپا نمى‌شود مگر اين كه دنيا پر از ظلم و جور دشمن شود، سپس كسى از اهل بيت من قيام مى‌كند و دنيا را پر از عدل و داد می‌كند بعد از اين كه پر از ظلم و دشمن شده باشد.[2] سپس نشانه‌هاى قائم را بيان کرده و می‌فرماید: مهدى از ما اهل بيت است، داراى پيشانى پهن و بينى كشيده عقابى، عدل و داد را بر زمين مى‌گستراند همان گونه كه از جور و ستم پرشده است...» [3]

«اذن للذين يقاتلون بانهم ظلموا و إن الله على نصرهم لقدير» [4]

به كسانى كه بر آنان ستم شده است اجازه نبرد داده شد و خداوند بر ياريشان تواناست.

امام صادق (عليه السلام) در تأويل اين آيه شريفه فرمود: «اين آيه درباره قائم و اصحاب اوست، و هنگام قيام، خون‌بهاى حسين (عليه السلام)  مى‌خواهند و می‌گويند: مائيم صاحب اختياران خون و خون‌خواهان امام حسين (عليه السلام) [5] و خداوند متعال به آنان وعده نصر و پيروزى بر كفار و معاندين را داده است.[6]

«الذين إن مكناهم في الأرض أقاموا الصلاه و آتوا الزكاه و أمروا بالمعروف و نهوا عن المنكر و لله عاقبه الأمور.» [7]

و ياران خدا كساني هستند كه هرگاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا مى‌دارند و زكات را ادا مى‌كنند و امر به معروف و نهى از منكر مى‌نمايند و پايان همه كارها از آن خداست.

ابى‌جارود از امام باقر (علیه السلام) نقل مى‌كند كه فرمود:

«نزول اين آيه در شأن مهدى (عجل الله تعالي فرجه الشریف) و اصحاب اوست، كه شرق و غرب زمين را مالک شوند، خداوند دين را به وسيله ايشان ظاهر  مي‌كند تا آنجا كه اثرى از ظلم و بدعت باقى نمى‌ماند.»

از امام صادق (عليه السلام) روايت ديگرى نیز همچون اين روايت نقل شده است.[8]

«و لايزال الذين كفروا في مريه منه حتى تأتيهم الساعه بغته او يأتيهم عذاب يوم عقيم» [9]

كافران همواره درباره قرآن در شک مى‌باشند تا اين كه روز قيامت ناگهان فرارسد، با عذاب روز عقيم (روزى كه قادر بر جبران نيستند) به سراغشان بيايد.

زراره بن اعين مى‌گويد:

«از امام باقر (عليه السلام) درباره (ساعتی كه ناگهانى مى‌آيد) سئوال كردم، حضرت فرمودند: ساعت (قيام) قائم (عليه السلام) است كه ناگهانى خواهد بود.»

«و من عاقب بمثل ما عوقب به ثم بغى عليه لينصرنه الله إن الله لعفو غفور» [10]

هر كس به همان مقدار كه به او ستم شده، مجازات كند، سپس كسى كه مورد تعدى قرار گيرد، خدا او را يارى خواهد كرد خداوند بخشنده و آمرزنده است.

از امام صادق (عليه السلام) در تفسير اين آيه روايت شده كه فرمودند:

«هنگامى كه رسول خدا (صلي الله عليه و آله) براى رهايى از دست كفار و مشركين از مكه خارج شدند و به سوى غار رفتند، مشركين حضرت را تعقيب كردند، تا او را بكشند، ولى موفق نشدند. آنگاه در جنگ بدر درگيرى شديدى بين پيامبر (صلي الله عليه و آله) و كفار شد و سرانجام « عتبه بن ربيعه» و «شيبه بن ربيعه» و «وليد بن عتبه» و «حنظله بن ابى سفيان» و «ابوجهل» و عده زيادى از كفار به دست رسول خدا (صلي الله عليه و آله) و اصحاب او به قتل رسيدند. ولى بعد از وفات رسول خدا (صلي الله عليه و آله) پسر هند، دختر عتبه بن ربيعه  (معاويه بن ابى سفيان) عقده و كينه خود را اظهار نمود و با اطاعت و پيروى نكردن از اميرالمؤمنين (عليه السلام) و جنگ با آن حضرت و هچنين فرزندش، يزيد از روى ظلم و ستم امام حسين (عليه السلام) را شهيد نمود و اين دشمنى و كينه ديرينه خود را اظهار نمود و با خواندن اشعار ذیل (در حالى كه سر مقدس امام حسين (عليه السلام ) مقابل او بود) كينه توزى و دشمنى خود را با اهل بيت بيان نمود:

ليت اشياخي ببدر شهدوا

وقعه الخزرج من وقع الاسل

لاهلوو استهلوا فرحا

ثم قالوا يا يزيد لا تشل

لست من خندق ان لم انتقم

من بني احمد ما كان فعل

قد قتلنا الاقوم من ساداتهم

و عدلناه ببدر فاعتدل

در پايان اين آيه شريفه آمده «لينصرنه الله» يعنى: خداوند متعال او را (پيامبر خود را) با قائم مهدى كه از فرزندان اوست يارى خواهد نمود.»

«و يمسک السماء ان تقع علي الأرض إلأ بإذنه» [11]

و آسمان (كرات و سنگهاى آسمانى) را نگه مى‌دارد تا بر زمين جز به فرمان او فرو نيفتد؟

پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) فرمود:

«امامان بعد از من، 12 نفرند، اول آنها على بن ابيطالب و آخرينشان، القائم بالحق (مهدى) است اگركسى منكر آنها شود، يا منكر يكى از آنها شود، منكر من خواهد بود و به واسطه آنها (امامان) است كه خداوند آسمان را از فرو افتادن بر روى زمين نگه داشته و زمين را حفظ نموده كه به مردم آسيبى نرساند. سپس آية فوق را تلاوت نمود «و يمسك السماء» تا آخر.

«يا ايها الذين آمنوا اركعوا و اسجدوا و اعبدوا  ربكم و افعلوا الخير لعلكم تفلحون و جاهدوا في الله حق جهاده هو اجتباكم و ما جعل عليكم في الذين من حرج ملة ابيكم ابراهيم هو سماكم المسلمين من قبل و في هذا ليكون الرسولى شهيدا عليكم و تكونوا شهداء على الناس فأقيموا الصلاه و آتو الزكاه و اعتصموا بالله هو مولاكم فنعم المولى و نعم النصير.» [12]

ترجمه آيات در متن حديت آمده است.

در كافى به سند از بريد عجلى روايت كرده، كه گفت:

«به امام ابى جعفر (عليه السلام) عرض كردم؟ معناى آيه، «يا أيها الذين آمنوا اركعوا» تا آخر آيه، و آیه «و جاهدوا في الله حق جهاده» تا آخر آيه چيست؟

امام باقر (عليه السلام) فرمود: منظور اين آيه، مائيم، منتخب شدگان و نيز مائيم كه خداى تعالى در دين براى ما (حرجى) قرار نداده، حرج، سختى است شديدتر از آنچه كلمه «ضيق» افاده مى كند.

در مورد اين جمله از آيه شريفه: «ملة ابيكم ابراهيم»، حضرت فرمود:

منظور خصوص مائيم «هو سمّاكم المسلمين» خداى عزوجل ما را با آنچه كه از ناحيه خداى تبارک و تعالى به ما رسانيده گواه ما كرد و ما را تا روز قيامت ( به آنچه ما به ايشان رسانديم) گواه بر مردم قرار داده است. پس هر كس روز قيامت را قبول دارد، ما او را تصديق مى‌كنيم و هر كه منكر قيامت است ما منكر او خواهيم بود.»

پي‌نوشتها:

[1]. سوره حج، آيه 7.

[2]. فرائد السمطين، ج 2، ص 216.

[3]. همان.

[4]. سوره حج، آيه 39.

[5]. الف) اثبات الهدي، ج 7، ص 104 - ب) غايه المرام، ص 742.

[6]. تفسير صافي، ج 3، ص 381.

[7]. سوره حج، آيه 41.

[8]. الف) ينابيع الموده،  ص425 - ب) شواهد التنزيل، ج1، ص 400 نزديک به همين مضمون تقريبا - ج) تفسير فوات بن ابراهيم كوفي، ص 274.

[9]. سوره حج، آیه 55.

[10]. سوره حج، آیه 60.

[11]. سوره حج، آیه 65.

[12]. سوره حج، آیات 77-78.

در قرآن آیات متعدی پیرامون مهدویت وجود دارد به عنوان مثال، در سوره جاثیه، دو آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 14ـ 29

الف: «قل للذين آمنوا يغفروا للذين لايرجون أيام الله، ليجزى قوما بما كانوا يكسبون» [1]

به مؤمنان بگو: كسانى را كه اميد به ايام الله (روز رستاخيز) ندارند، مورد عفو قرار دهد تا خداوند در آن روز هر قومى را به اعمالی كه انجام مى‌دادند، جزا دهد.

نقل شده که روزى حضرت سجاد (عليه السلام) خواست يكى از غلامان خود را به جهت خطایی که مرتکب شده بود، تأديب كند، آن غلام آيه فوق را تلاوت نمود. لذا حضرت از او درگذشت، غلام گريه كرد، حضرت به او فرمود: چرا گريه مى‌كنى؟ غلام عرض كرد: اى مولاى من معلوم مى‌شود من از كسانى هستم كه به روزهاى خدا- ايام الله- اميدوارى ندارم. حضرت فرمود: تو اميد دارى؟ غلام، عرض كرد: بلى اى مولاى من. حضرت فرمود: تو در راه رضاى خدا آزادى، من دوست ندارم مالک! بنده‌اى باشم كه به ايام الهى اميدوار است. برو كنار قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) دعا كن و بگو، پروردگارا على بن الحسين (عليه السلام) را بيامرز. [2]

و نيز از حضرت صادق (عليه السلام)، روايت شده كه پيرامون ايام الله فرمود: «اميدوارى در آيه مذكور سه روز است:

ا- روز قيام قائم، مهدى (عليه السلام)

2- روز رجعت.

3- روز قيامت.» [3]

ب: «هذا كتابنا ينطق عليكم بالحق» ]4]

اين كتاب ماست كه به حق با شما سخن مى‌گويد.

ابى‌بصير مى‌گويد: به امام صادق (عليه السلام)، عرض كردم: منظور كلام خدا از «هذا كتابنا ينطق عليكم بالحق»، چيست؟

حضرت فرمود: «كتاب كه سخن نمى‌گويد، بلكه محمد و اهل بيت او- (اول آنها على اميرالمؤمنين و آخرينشان قائم(عليه السلام)- آنهايند كه ناطقون به كتاب مى‌باشند». [5]

اولين سخن قائم آل محمد (عجل الله تعالي فرجه الشریف)، هنگام ظهور كنار كعبه، «أنا بقية الله» است. سپس اين آيه را «بقية الله خير لكم إن كنتم مؤمنين» [6] تلاوت مى‌كند. [7]

پي‌نوشت:

[1]. جاثيه، آيه 14

[2]. تفسير جامع ج 6 ص 302

[3]. قندوزی حنفی، ينابيع الموده ص 428

[4]. جاثيه، آيه 29

[5]. مجلسی، بحار الانوار ج 23 ص 197

[6]. سوره هود، آيه 86

[7]. المهدي الوعود عند علماء اهل السنه ص 131

در این سوره سه آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 3-33- 36

«و أذان من الله و رسوله الى الناس يوم الحج الا كبر» [1]

و اين اعلامى از ناحيه خدا و پيامبرش به (عموم) مردم در روز حج اكبر (روز عيد قربان) است.

امام باقر و امام صادق (عليهما السلام) فرمودند: «اين حج بزرگ، هنگام ظهور قائم ماست، كه مردم را به سوى خود دعوت كند». [2]

«هو الذى أرسل رسوله بالهدى و دين الحق ليظهره على الدين كله و لوكره ا لمشركون» [3]

او كسي است كه رسولش را با هدايت و آيين حق فرستاده تا او را بر همه آيين‌ها  غالب گرداند، هر چند مشركان، كراهت داشته باشند.

ابن بصير و سماعه هر دو از امام صادق (عليه السلام) روايت مى‌كنند كه آن حضرت، فرمود:

«به خدا سوگند، تأويل اين آيه تا ظهور قائم (عليه السلام) صدق نمى‌كند، زمانى كه حضرت قائم ظاهر شود، مشركى باقى نخواهد ماند، مگر آن كه خروج او را كراهت داند و مشركى باقى نماند مگر آن كه نابود مى‌شود تا جائى كه اگر كافرى در شكم سنگ سختى باشد، آن سنگ گويد، اى مؤمن در شكم من كافرى مستقر است، مرا بشكن و او را بكش. [4]

«إن عده الشهور عندالله اثتا عشر شهرأ فى كتاب الله يوم خلق السموات و الارض» [5]

تعداد ماه‌ها نزد خداوند در كتاب (آفرينش) الهى از آن روز كه آسمانها و زمين را آفريده، دوازده ماه است.

داود بن كثير از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده است كه آن حضرت، فرمود:

«منظور از «عدة الشهور»، در اين آيه، اينها هستند:

ا- اميرالمؤمنين على بن ابی اطالب (عليه السلام).

2- حسن بن على (عليه السلام).

3- حسين بن على (عليه السلام).

4- على بن الحسين (عليه السلام).

5- محمد بن على (الباقر) (عليه السلام).

6- جعفر بن محمد (الصادق) (عليه السلام).

7- موسى بن جعفر (الكاظم) (عليه السلام).

8- على بن موسى (الرضا) (عليه السلام).

9- محمد بن علي (الجواد) (عليه السلام).

10- على بن محمد (الهادى) (عليه السلام).

11- حسن بن على (العسكرى) (عليه السلام).

12- حجت بن الحسن (المهدى) (عليه السلام).

سپس حضرت فرمود: اى داود آيا مى‌دانى نام آنان از چه زمانى بوده است؟ عرض كردم: خدا و رسولش و شما مى‌دانيد. حضرت فرمود: دو هزار سال قبل از اين كه خداوند متعال آدم را خلق نمايد.» [6]

«و قاتلوا المشركين كافة كما يقاتلونكم كافة» [7]

و با مشركان (به هنگام نبرد) دسته جمعى پيكار كنيد، همان گونه كه آنها دسته جمعى با شما پيكار مى‌كنند.

زراره مى‌گويد: از امام باقر (عليه السلام) تأويل اين آيه را پرسيدند و حضرت فرمود: «موقع تأويل اين آيه نرسيده، هر كس قيام قائم ما را درک كند و آن جناب را ببيند، تأويل آن را مى‌بيند و دين محمد (صلي الله عليه و آله) تا جائى كه شب و روز است، گسترش مى‌يابد، به گونه‌اى كه در پشت زمين مشركى نباشد. همان‌گونه كه خداوند فرموده است. [8]

پي‌نوشتها:

[1]. توبه، آيه 3.

[2]. الف ) بحار الانوار ج 51 ص 55 -   ب) اثبات الهدي ج 7 ص 99.

[3]. توبه آيه 33.

[4]. الف ) ينابيع الموده ص 423 - ب ) بحار الانوار ج 51 ص 50 - ج ) غايه المرام ص 732.

[5]. توبه آيه 36.

[6]. تفسير برهان ج 2 ص 123.

[7]. توبه بخشي از آيه 36.

[8]. ينابيع الموده ص 423.

در این سوره، يک آيه پیرامون مهدویت، وجود دارد که عبارت است از آيه 24

«حتي اذا راوا ما يوعدون فسيعلمون من اضعف ناصراً و اقل عدداً» [1]

تا آن زمان كه آنچه را به آنها وعده داده شد، ببينيد؛ آنگاه مي‌دانند چه كسي ياورش ضعيفتر و جمعيتش كمتر است.

محمد بن فضيل از امام چهارم حضرت علي بن الحسين  (عليه السلام) نقل مي‌كند كه حضرت در ذيل اين آيه شريفه فرمود:

«ما يوعدون» در اين آيه حضرت قائم، مهدي  و اصحاب آن جناب و انصار آن حضرت، هستند. هنگام ظهور حضرت قائم، دشمنان او ضعيف و تعدادشان بسيار كم بوده و يكديگر را ياري نمي‌دهند.[2]

پي‌نوشتها:

[1]. سوره جن، آيه 24

[2].  الف). شیخ سلیمان قندوزی حنفی، ينابيع الموده، ص 429 - ب). غاية المرام 754