در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 15،16،17

«انهم يكيدون كيدا، و اكيد كيدا، فمهل الكافرين امهلهم رويدا» [1]

آنها پيوسته حيله مي‌كنند  و من در مقابل آنها، حال كه چنين است كافران را اندكي مهلت دهد (تا سزاي اعمالشان را ببينند).

ابي‌بصير از حضرت صادق (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت فرمود:

«منافقين و مشركين عليه رسول خدا و اميرالمومنين و حضرت فاطمه و حسنين (عليهم السلام) كيد و حيله كردند، پس خداوند به پيامبرش فرمود: اي رسول ما، من هم با آنها كيد مي‌كنم. به آنها مهلت مي‌دهم تا وقت ظهور حضرت قائم و به واسطه وجود آن بزرگوار از ستمگران و سركشان قريش و بني‌اميه و ساير مردم كه ظلم و ستم نمودند، انتقام مي‌گيريم». [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره طارق، آيات 15، 16، 17

[2]. الف) غاية، المرام، ص756 - ب) بحار الانوار، ج 51، ص 49

در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 8- 9-13

«يريدون ليطفؤا نور الله بأفواههم و الله متم نوره و لو كره الكافرون» [1]

آنها مى‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند، ولى خدا نور خور را كامل مى‌كند هر چند مشركان كراهت داشته باشند.

محمد بن فضيل از امام چهارم على بن الحسين (عليه السلام) روايت مى‌كند كه حضرت درباره اين آيه شريفه فرمود: (نور) در اين آيه، امامت است و خداوند متعال امامت را به ظهور قائم به اتمام مى‌رساند.[2]

و او را برهمه مذاهب باطله غلبه دهد به طورى كه جز خداى يگانه پرستش نشود و اين است معني «يملأ الأرض قسطا و عدلا كما ملئت ظلما وجورا» [3]

«هو الذي أرسل رسوله بالهدى و دين الحق ليظهره على الدين كله و لو كره المشركون» [4]

او كسى است كه رسول خود را با هدايت و دين حق فرستاد تا او را بر همه اديان غالب سازد هر چند مشركان كراهت داشته باشند.

ابى‌بصير و سماعه هر دو از امام صادق (عليه السلام) نقل مى‌كنند كه حضرت فرمود:

«به خدا سوگند، تأويل اين آيه به مرحله اجرا نمى‌آيد مگر آنكه قائم ما مهدي (عليه السلام) ظهور كند. پس تمام مشركان در روى زمين محو مى‌شوند تا جايي كه سنگ به سخن آيد! به مومن گويد: كه اى مؤمن در دل من كافرى است مرا بشكن و او را به قتل برسان».[5]

آرى چنين است، حجر و مدر، زمين و زمان، همه و همه از جانب خداوند متعال در اختيار و در تحت فرمان حضرت بقية الله خواهند بود تا او بر همه اديان و ملتها پيروز شود.

«و أخرى تحبونها نصر من الله و فتح قريب و بشر المؤمنين.» [6]

و نعمت ديگرى كه آن را دوست داريد به شما مى‌بخشند و آن، يارى خداوند و پيروزى نزديک است و مؤمنان را بشارت ده.

فتح و پيروزى به دست تواناى حضرت بقيه الله (عجل الله تعالي فرجه ) در دنيا خواهد بود و اين يک مژده‌اى است براى مؤمنان.[7]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره صف، آيه 8

[2]. ينابيع المودة، ص429

[3]. بحار الانوار، ج 51، ص 49

[4]. سوره صف، آيه 9

[5]. الف) ينابيع المودة، ص 423 - ب) تفسير فرات كوفي، ص 481

[6]. سوره صف، آيه 13

[7]. الف) تفسير صافي، ج 5، ص 17 - ب) بحار الانوار، ج51، ص 49

در این سوره دو آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 81 و 88

«الي يوم الوقت المعلوم» [1] تا روز و زمان معينى.

از امام هشتم حضرت رضا (عليه السلام) پيرامون اين آيه، سئوال شد، حضرت فرمود:

«مراد، روز خروج قائم ماست و هركس قبل از خروج قائم ما تقيه را ترک كند، از ما نيست. به حضرت گفته شد: يابن رسول الله، قائم از شما أهل بيت كيست؟ حضرت فرمود: چهارمين نسل از فرزندانم، پسر سيده كنيزان. خداوند متعال توسط او زمين را پاک و پاكيزه و از ستم و ظلم، تقديس و تطهير مى‌نمايد و اوست كه مردم، در ولايت او شک مى‌كنند و اوست صاحب غيبت قبل از خروج و پس از خروج (و ظهور) زمين را به نور خود منور مى‌كند و عدالت را در بين مردم مى‌گستراند (در آن زمان) كسى به كسى ستم نخواهد كرد و اوست كه زمين (و زمان) همواره در خدمت اوست. هنگام ظهور، منادى از آسمان ندا مى‌كند و صداى او را تمام اهل زمين مى‌شنوند، كه درباره حضرت (جهت پيروزى او) دعا مى‌كند و مي‌گويد: اى اهل عالم، حجت خدا ظاهر شد و او در كعبه است. از او پيروى كنيد. به درستى كه حق با اوست و در اوست.» [2]

«و لتعلمن نبأه بعد حين» [3] و خبر آن را بعد از مدتى مى‌شنويد.

عاصم بن حميد از حضرت باقر (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت باقر (عليه السلام) فرمود: «حتما خواهيد دانست خبر او را، يعنى خبر قائم (عليه السلام) را هنگام ظهورش» [4]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره ص، آيه 81

[2]. فرائد السمطين، ج 2، ص 337

[3]. سوره ص، آيه 88

[4]. الف) ينابيع المودة، ص 249 - ب) غاية المرام، ص 747

در این سوره نه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 1-2-17-18-9 1-23- 41- 45

«حم. عسق» [1]

امام باقر (عليه السلام) در تأويل اين دو آیه فرمود:

«حم، عزم و قضاى حتمى خداوند تعالى و عين اشاره به عذاب پروردگار است. سين به معناى (سيكون) به زودى خواهد شد و اشاره به سال‌هايى است كه عذاب واقع مى‌شود و قاف، اشاره به قذف و مسخ است كه در آخرالزمان و خروج سفيانى و اصحابش مي‌گردد، كه مصادف با آن، حضرت ولى عصر (عليه السلام) در مكه معظمه، ظهور خواهد فرمود.» [2]

و نيز يحيى بن ميسره از امام باقر (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت فرمود:

«حم عسق، عدد سال‌هاى حضرت حجت قائم، مى‌باشد. [3]

«و ما يدريک لعل الساعة قريب» [4]

اما تو چه مى‌دانى شايد ساعت (قيام قيامت) نزديک باشد!

مفضل بن عمر مى‌گويد: در محضر امام صادق (عليه السلام) عرض كردم: معناى آيه «و ما يدريک لعل الساعة قريب»، چيست؟ حضرت فرمود:

«مراد، ساعت قيام قائم (عليه السلام) است». [5]

«ألا إن الذين يمارون في الساعة لفي ضلال بعيد» [6]

آگاه باشيد آنها كه در ساعت (قيامت) ترديد مى‌كنند در گمراهى عميق هستند.

مفضل بن عمر مى‌گويد: از امام صادق (عليه السلام) معنى اين آيه را، پرسيدم. حضرت فرمود:

«مراد (از ساعت)، قيام قائم (عليه السلام) است. مى‌گويند چه زمانى متولد شده و چه كسى او را ديده، او كجا مى‌باشد و چه وقت ظاهر مى‌شود. تمام اين اشكالات، شكى است در قضا و قدرت خداوند متعال، آنها به نفس خودشان در دنيا و آخرت زيان مى‌رسانند». [7]

«الله لطيف بعباده يرزق من يشاء من عباده و هو القوى العزيز، من كان يريد حرث الآخرة نَزِد له في حرثه و من كان يريد حرث الدنيا نؤته منها و ما له في الاخرة من نصيب» [8]

خداوند نسبت به بندگانش، لطف دارد. هر كس را بخواهد روزى مى‌دهد و او قوى و شكست ناپذير است.

كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، به او بركت مى‌دهيم و بر محصولش مى‌افزائيم و آنها كه فقط كشت دنيا را مى‌طلبند كمى از آن به آنها مي‌دهيم، اما از آخرت، هيچ نصيبى ندارند.

از ابى‌بصير روايت شده كه امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«خداوند سبحان دوستى و مودت (ذوى القربى) را در اختيار كسانى قرار مى‌دهد كه مى‌خواهد از بندگانش باشند، اين است زراعت آخرت. خداوند به وعده خود نسبت به آن كس كه قصد مودت ايشان را دارد وفا مى‌كند و آنها كه قصد نعيم دنيوى دارند، در آخرت براى ايشان نصيبى نيست و در قيام قائم آل محمد، از فيوضات و بركات آن حضرت، بى‌بهره‌اند» [9]

«قل لا اسالكم عليه اجرا الا المودة في القربى و من يقترف حسنة نزد له فيها حسنا» [10]

بگو من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى‌كنم جز دوست داشتن نزديكانم و هر كس عمل نيكى انجام دهد، بر نيكيش مى‌افزائيم.

ابن عباس مى‌گويد: هنگامى كه اين آيه، نازل شد، گفتند: يا رسول الله، اينان چه كسانى هستند كه خداوند متعال امر به مودت (محبت) اينها نموده و اين مودت را بر ما واجب كرده است؟

پيامبر (صلي الله عليه و آله) فرمود: «على و فاطمه و فرزندانشان مى‌باشند و اين كلام را پيامبر (صلي الله عليه و آله) سه بار تكرار كردند.» [11]

طبق فرمايش رسول اكرم (صلي الله عليه و آله)که می فرمایند: «المهدى من عترتي و من أولاد فاطمة». [12] مهدى از عترت من و از اولاد فاطمه مى‌باشد، اين آيه شريفه نيز شامل حضرت حجت مى‌باشد و آن حضرت از كسانى است كه در حق آنان اين آيه شريفه نازل گرديده است.

امام باقر (عليه السلام) در تفسير آيه كريمه «قل لا أسألكم عليه اجرأ إلا المودة في القربى» فرمود: «ايشان، أئمه (عليهم السلام) هستند [13] كه اميرالمؤمنين على (عليه السلام) اولین آنها و آخرينشان، مهدى مى‌باشد.

همچنین از ابن عباس پيرامون آیه «و من يقترف حسنه» نقل شده که گفت: «مراد، مودت به اهل بيت پيامبر (صلي الله عليه و آله) است.» [14]

«و لمن انتصر بعد ظلمه فأولئک ما عليهم من سبيل» [15]

و كسى كه بعد از مظلوم شدن، يارى طلبد، ايرادى بر او نيست.

ابوحمزه ثمالى گويد: شنيدم حضرت باقر (عليه السلام) در تأويل اين آيه شريفه «و لمن انتصر بعد ظلمه فأولئک ما عليهم من سبيل»، فرمود: «مراد، حضرت قائم (عليه السلام) و اصحاب اوست. چون آن جناب با اصحابش قيام كند، از بنى اميه و تكذيب كنندگان و دشمنان انتقام گيرند.» [16]

«خاشعين من الذل ينظرون من طرف خفي» [17]

از شدت مذلت خاشعند و زير چشمى (به آن) نگاه مى‌كنند.

جابربن يزيد نقل مى‌كند كه امام باقر (عليه السلام) در تأويل آيه شريفه «خاشعين من الذل من طرف خفي» فرمود: يعنى به حضرت قائم آل محمد (عجل الله تعالي فرجه) مى‌نگرند. [18]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره شوري، آيه 1و2

[2]. تفسير جامع، ج7، ص 168

[3]. تفسير برهان، ج 4، ص 115

[4]. سوره شوري، آيه 17

[5]. الف) ينابيع المودة، ص 428 - ب) اثبات الهدي، ج 4 ص 144

[6]. سوره شوري، آیه 18

[7]. الف) ينابيع المودة، ص 428 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 144

[8]. سوره شوري، آيه 19 ـ 20

[9]. الف) ينابيع المودة، ص427 - ب) غاية المرام، ص 749

[10]. سوره شوري، آيه 23

[11]. شواهد التنزيل، ج 2، ص132

[12]. ينابيع المودة، ص430

[13]. تفسير برهان، ج 4، ص 121

[14]. شواهد التنزيل، ج 2، ص 15

[15]. سوره شوري، آیه 41

[16]. الف) تفسير برهان،  ج4 ص 129 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 105 - ج) بحار الانوار، ج 51، ص 48

[17]. سوره شوريف آيه 45

[18]. الف) تفسير برهان، ج 4، ص 129 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 129

در این سوره چهار آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 1 ، 2 ، 3 ، 4

«و الشمس و ضحيها، و القمر اذا تليها، و النهار اذا جليها، و الليل اذا يغشيها» [1]

به خورشيد و گسترش نور آن، سوگند.

و به ماه، در آن هنگام كه بعد از آن در آيد، سوگند.

و به روز هنگامي كه صفحه زمين را روشن سازد، سوگند.

و قسم به شب، آن هنگام كه صفحه زمين را بپوشاند.

فضل بن عباس نقل مي‌كند كه حضرت امام صادق (عليه السلام)  در تاويل اين آيات فرمود:

«خورشيد اميرالمومنين و نورش قيام قائم است و مقصود از ماه در آيه كه از پي خورشيد درآيد حسن و حسين (عليهما السلام) هستند و روز كه زمين را روشن مي‌كند، قيام قائم است»

در حديث مشابهي حضرت فرمودند: «منظور از در آمدن شب، دولت شيطان (بني اميه) است كه تا روز قيامت صغري (روز قيام حضرت مهدي) ادامه دارد. [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره شمس، آيات 1 الي 4

[2]. الف) غاية المرام، ص757 - ب) اثبات الهدي، ج 7، 131

در این سوره دو آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 4- 21

«ان نشأ ننزل عليهم من السماء آية فظلت أعناقهم لها خاضعين» [1]

اگرما اراده كنيم از آسمان بر آنها آيه‌اى نازل مي‌كنيم كه گردنهايشان در برابر آن خاضع گردد.

عمر بن حنظله از امام صادق (عليه السلام) از علامات قيام قائم پرسيد، امام (عليه السلام) فرمود: پيش از قيام قائم (عليه السلام) پنج نشانه است:

1- فرياد (صيحه آسمانى)

2- خروج سفيانى.

3- فرورفتن سفيانى و لشكر او در زمين.

4- قتل نفس زكيه.

5- قتل يمانى.

عمر بن حنظله گويد اين آيه« إن نشأ ننزل عليهم من السماء» را خدمت حضرت، عرض كردم و پرسیدم كه منظور اين آيه همان صيحه است؟ حضرت فرمود: آرى هرگاه اين صيحه ظاهر شود گردنكشان و دشمنان خداوند تعالى، خاضع و فرمانبر شوند.

همچنين ابى بصير و ابن الورد از حضرت باقر (عليه السلام) روايت كرده‌اند كه امام فرمود:

اين آيه در شأن قائم (عليه السلام) نازل شد و منادى به نام حضرت و نام پدرش از آسمان ندا مى‌كند. [2]

«ففررت منكم لما خفتكم فوهب لي ربي حكما و جعلني من المرسلين» [3]

و به دنبال آن هنگامى كه از شما ترسيدم، فرار كردم و پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد.

مفضل بن عمر مى‌گويد امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«وقتى كه قائم ما قيام كند، به مردم خطاب كند و اين آيه را بخواند: «ففررت منكم لما خفتكم تا آخر» [4]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره شعرا، آيه 4

[2]. ينابع المودة، ص 427

[3]. سوره شعرا، آيه 21

[4]. الف) اثبات الهدي، ج 7، ص 124 - ب) تفسير برهان، ج 3، ص183

در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 21-24-29

«و لنذيقنهم من العذاب الأكبر لعلهم يرجعون» [1]

ما به آنها از عذاب نزديک (اين دنيا) قبل از عذاب بزرگ (آخرت) مى‌چشانيم، شايد بازگردند.

مفضل بن عمر نقل مي‌كند که معنى اين آيه را از امام صادق (عليه السلام) پرسيدم، حضرت فرمود:

«عذاب نزديكتر (يا خفيف‌تر) گرانى است و عذاب بزرگتر (براى ستمگران) خروج قائم (عليه السلام) با شمشير است. [2]

«و جعلنا منهم أئمة يهدون بأمرنا لما صبروا و كانوا بآياتنا يوقنون» [3]

و از آنها امامان (و پيشواياني) برگزيديم، كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‌كردند، به خاطر اين كه شكيبائى نمودند و به آيات ما يقين داشتند.

سلمان مى‌گويد خدمت پيامبر (صلي الله عليه و آله) وارد شدم و ديدم حسين (عليه السلام) روى زانوى پيامبر است و پيامبر چشمان و دهانش را مى‌بوسد و مى‌فرمايد:

«تو آقا و پسر آقائى، تو امام و پسر امامى، تو پدر امامى، تو حجت و پسر حجتى، تو پدر حجت‌هاى نه گانه از صلبت هستى كه- قائم- نهمين آنان است.» [4]

«قل يوم الفتح لاينفع الذين كفروا ايمانهم و لا هم ينظرو» [5]

بگو روز پيروزى، ايمان آوردن سودى به حال كافران نخواهد داشت و به آنها هيچ مهلت داده نمى‌شود.

ابن دراج مى‌گويد: از امام صادق (عليه السلام) درباره اين آيه شريفه (روز فتح و پيروزى)، شنيدم كه حضرت فرمود:

«روز فتح، روزى است كه دنيا بر قائم (عليه السلام) گشوده مى‌شود و ايمان احدى كه تا قبل از ظهور آن حضرت مؤمن نبوده، ديگر سودى ندارد، ولى آن كس كه پيش از فتح (و قيام قائم، مؤمن باشد و به امامت او اقرار داشته و انتظار ظهور او را مى‌كشيده (اين ايمان) براى او سودبخش است. خداوند متعال قدر و منزلت او را بزرگ مي‌كند و اين پاداش دوستان اهل بيت (عليه السلام) مى‌باشد. [6]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره سجده، آيه 21

[2]. الف) غاية المرام، ص 746 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص 127

[3]. سوره سجده، آيه 24

[4]. الف) اسرار آل محمد (صلي الله عليه و آله)، ص 105 - ب) شواهد التنزيل، ص 454

[5]. سوره سجده، آيه 29

[6]. الف) ينابيع المودة، ص 249 - ب) غاية المرام، ص 746

در این سوره پنج آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 18- 51- 52- 54- 54

«و جعلنا بينهم و بين القرى التي باركنا فيها قري ظاهرة و قدرنا فيها السير سيروا فيها ليالي و اياما آمنين» [1]

ميان آنها و سرزمين‌هايى كه بركت داده مقرر داشتيم (و به آنها گفتيم) شبها و روزها در اين آبادي‌ها با امنيت كامل مسافرت كنيد.

محمد بن صالح همدانى گويد: به صاحب الزمان (عليه السلام) نوشتم كه اهل خانه و نزديكان مرا به خاطر حديثى كه از پدران شما روايت مى‌كنند، آزار مى‌دهند.

حضرت مرقوم فرمود:

«واى بر شما، آيا قول خدا را در سوره سبأ، نمى‌خوانيد كه فرمود «و جعلنا بينهم و بين القرى» تا آخر آيه- به خدا قسم مراد از «به قريه‌هايى كه مبارک گردانيده» مائيم و مراد خداوند از قريه‌هاى ظاهره- شمائيد.»

اين تفسير همچنین از حضرت باقر و حضرت صادق و حضرت كاظم (عليهم السلام ) روايت شده است. [2]

ز اماع صادق (عليه السلام) نیز روايت شده كه فرمود:

«در اين قرى به همراه قائم اهل بيت ما (عليه السلام) [3] در وقت ظهور آن حضرت سير، مي‌كنيد. (انشاءالله)

«و لو ترى إذ فزعوا فلا فوت و أخذوا من مكان قريب  و قالو آمنا به و أنى لهم التناوش من مكان بعيد و قد كفروا به من قبل و يقذفون بالغيب من مكان بعيد. و حيل بينهم و بين ما يشتهون كما فعل باشياعهم من قبل إنهم كانوا في شک مريب» [4]

اگر ببينى هنگامى كه فريادشان بلند مى‌شود، اما نمى‌توانند (از چنگال عذاب الهى) بگريزند و آنها را از مكان نزديكى (از آنجا كه حتى انتظارش را ندارند) مى‌گيرند (از درماندگى آنها تعجب خواهى كرد و در آن حال) مى‌گويند: ايمان آورديم، ولى چگونه مى‌توانند از فاصله دور به آن دسترسى پيدا كنند؟ آنها پيش از اين (كه در نهايت آزادى بودند) به آن كافر شدند (و نسبت‌هاى ناروا به آن مى‌دادند) و از مكان دوردستى به جهان غيب پرتاب مى‌شدند (بى‌مطالعه درباره آن قضاوت مى‌كردند.) (سرانجام) ميان آنها و آنچه مورد علاقه آنها بود، جدائى افكنده شد، همان گونه كه با پيروان (و هم مسلكان) آنها از قبل عمل گرديد، چرا كه آنها در شک و ترديد بودند.

امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«به خدا قسم مثل آنست كه مى‌بينم قائم آل محمد (عليه السلام) بر حجر الاسود تكيه نموده و پس از شهادت به وحدانيت و عظمت خداوند، با هر كس درباره انبياء سلف، آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى و جد بزرگوارم محمد (صلي الله عليه و آله) محاجه كند و مى‌گويد، من بر تمام ايشان اولى هستم و هر كس در مورد قرآن با من محاجه نمايد، بايد بداند من بر شناسايى قرآن و كتاب خدا از ديگران احق و اولي هستم. آنگاه در مقام حضرت ابراهيم (عليه السلام) دو ركعت نماز به جا آورده و خدا را به شايستگى و عظمت ياد مى‌فرمايد». [5]

عياشى از امام باقر (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت فرمود:

«قائم آل محمد (عليه السلام) پس از ظهور، مردم را به كتاب خدا (قرآن) و سنت پيامبر (صلي الله عليه و آله) و ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) دعوت مى‌كند و به آنها مى‌فرمايد: از دشمنان آل محمد (عليه السلام) بيزارى جوئيد، در آن هنگام سفيانى از شام خروج نموده، به سوى زمين مى‌رود و زمين آنها را به امر خداوند فرو برده و خسف مى‌كند». [6]

دشمنان اهل بيت (عليه السلام) در آن هنگام مي‌گويند: ما به قائم آل محمد (عليه السلام) ايمان آورديم در حالي كه پيش از اين، آن حضرت را منكر بوده و او را تكذيب مى‌نمودند، در آن وقت به آن حضرت خطاب مى‌رسد كه تمام آنها را به قتل برسانيد تا بعد از اين فتنه، فسادى در روى زمين واقع نشود. [7]

پي‌نوشت:

[1]. سوره سباء، آيه 18

[2]. الف) ينابيع المودة، ص 426 - ب) بحار الانوار، ج 51، ص343

[3]. غاية المرام، ص 746

[4]. سوره سباء، آيات 51 ـ 52 ـ 53 ـ 54

[5]. ينابيع المودة، ص 247

[6]. تفسير جامع، ج 5، ص 423

[7]. روايت المرام، ص 747

در این سوره، دو آيه پیرامون مهدویت، مى‌باشد که عبارتند از آيات  56 ـ 69

«أن تقول نفس ياحسرتي على ما فرطت في جنب الله و إن كنت لمن الساخرين» [1]

افسوس بر من از كوتاهى‌هايى كه در اطاعت فرمان خدا كردم و (آيات او را) به استهزا گرفتم.

على بن سويد از امام كاظم (عليه السلام) در تفسير آيه فوق چنین روايت مى‌كند كه حضرت فرمود:

«مراد از (جنب الله)، اميرالمؤمنين (عليه السلام) است. امامان و اوصياى بعد از آن حضرت نیز در مكان و مقام رفيع و والائى باشند، تا برسد به آخرین ايشان (خاتم الأوصياء) حضرت مهدى قائم (عليه السلام)» [2]

«و أشرقت الأرض بنور ربها» [3]

و زمين (در آن روز) به نور پروردگارش روشن مى‌شود.

در حديث مفصلى كه از امام هشتم (عليه السلام) نقل شده است، چنین آمده كه حضرت فرمود:

«به هنگام قيام فرزند چهارم از فرزندان من مهدى، زمين به نور پروردگارش، روشن و منور شود».[4]

همچنین امام صادق (عليه السلام) در حديثى فرمود:

«در وقت قيام، مردم نيازى به نور خورشيد و ماه ندارند، شب و روز يكى مى‌شود.» [5]

پي‌نوشت:

[1]. سوره زمر، آيه 56

[2]. الف) ينابيع المودة، ص 495 -  ب) تفسير صافي، ج 4، ص 326

[3]. سوره زمر، آيه 69

[4]. ينابيع المودة، ص 448

[5]. غاية المرام، ص 748

در این سوره سه آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 28- 61- 66

«وجعلها كلمة باقية في عقبه لعلهم يرجعون» [1]

او كلمه توحيد را كلمه باقيه در اعقاب خود قرار داد تا به سوى خدا بازگردند.

ابوحمزه ثمالى از امام على بن الحسين (عليه السلام) و او از پدر خويش و او از پدر بزرگوارش على بن ابى طالب (عليه السلام) نقل کرده كه حضرت فرمود:

«اين آيه «و جعلها كلمة باقية في عقبه لعلهم يرجعون» درباره ما نازل شده، خداوند سبحان امامت را تا روز قيامت در اولاد حسين (عليه السلام) قرار داده و فرمود: براى امام غايب (حضرت قائم) ما دو غيبت است، يكى از ديگرى طولانى‌تر است- غيبت صغرى و كبرى- در غيبت كبرى باقى نمى‌ماند بر اعتقاد امامت او مگر كسى كه يقينش به حضرت قوى و محكم باشد و در حق او شناخت و معرفت درستى داشته باشد.» [2]

«و انه لعلم للساعة فلا تمترن بها واتبعون هذا صراط مستقيم» [3]

و او سبب آگاهى بر روز قيامت است (نزول عيسى گواه نزديكى رستاخيز است) هرگز در آن ترديد نكنيد و از من پيروي كنيد كه اين راه مستقيم است.

مقاتل بن سليمان و پيروان او از مفسرين گفته‌اند «و انه لعلم للساعة» اين آيه در شأن حضرت مهدى نازل شده و در روايتى مدت آن چهل سال و در روايت ديگر بيست سال و در روايتى چهارده سال (حكومت جهانى آن حضرت) نقل شده و از غير آنها هم روايت شده است.[4]

در تفسير آمده كه پس از ظهور حضرت بقية الله، حضرت عيسى از آسمان نزول مى‌كند و با امام زمان (عليه السلام) نماز مى‌گذراد و نخست وزير حضرتش مى‌شود و به دست او سفيانى در صخره بيت المقدس كشته مى‌شود، چنانچه چهار تن از انبياء در ركاب حضرتش حاضر مى‌شوند كه عبارتند از ادريس، عيسى، خضر و الياس، كه زنده بوده و ظاهر مى‌شوند. معناى «علم الساعة» يعنى: علامت قيامت، كه يكى از شرايط ساعت، ظهور حضرت بقية الله (عجل الله تعالي فرجه الشریف) است. [5]

«هل ينظرون الا الساعة أن تأتيهم بغتة و هم لايشعرون» [6]

آنها چه انتظارى مى‌كشند؟ جز اين كه قيامت، ناگهان به سراغ آنها آيد در حالى كه خبر ندارند.

زرارة بن اعين گويد: از حضرت امام باقر (عليه السلام) پيرامون اين آيه پرسيدم، فرمود: «مراد به ساعت، ساعت (ظهور) قائم است، كه ناگهان ظاهر خواهد شد.» [7]

پي‌نوشتها:

[1]. سوره زخرف، آيه 28

[2]. الف) ينابيع الموده، ص 428 - ب ) تفسير برهان، ج 4 ص 138 - ج ) تفسير فرات كوفي، ص 402

[3]. سوره زخرف، آيه 61

[4]. ينابيع الموده، ص 470

[5]. تفسير اطيب البيان، ج 12، ص 48

[6]. سوره زخرف، آيه 66

[7]. الف) ينابيع المودة، ص 427 - ب) غاية المرام، ص 75