در این سوره دو آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 15-39

«و لئن جاء نصر من ربک». [1]

هنگامى كه پيروزى از سوى پروردگارت بيايد.

نصر الهى در اين آيه شريفه به معنى ظهور حضرت قائم (عجل الله تعالي فرجه الشریف) است.[2]

«بل هو آيات بينات في صدور الذين اتوا العلم». [3]

بلكه اين كتاب آسمانى مجموعه‌اى از آيات روشنى است كه در سينه صاحبان دل (علم) جاي دارد.

على بن اسباط نقل مي‌كند: مردى از امام صادق (عليه السلام) از تفسير اين آیه، پرسيد، حضرت در جواب فرمود:

«مقصود مائيم كه قائم به امر خدا يكى پس از ديگرى هستيم تا اين كه صاحب شمشير (يعنى حضرت بقية الله، بيايد و در هنگامه آمدن صاحب شمشير، امر به گونه‌اى ديگر خواهد شد. [4]

پي‌نوشت:

[1]. سوره عنكبوت، آيه 10

[2]. الف) بحار الانوار، ج 51، ص 48 - ب) تفسير صافي، ج 4، ص112 - ج) تفسير برهان، ج 4، ص 245

[3]. سوره عنكبوت، آيه 49

[4]. الف) تفسير برهان، ج 4، ص 256 - ب) اثبات الهدي، ج 7، ص127

در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 113-115- 135

«أو يحدث لهم ذكرا» [1] يا براى آنان تذكرى ايجاد نمايد.

(ذكر) در اين آيه شريفه، اشاره به ظهور حضرت قائم آل محمد (عجل الله تعالي فرجه الشریف) و خروج سفيانى است. [2]

«و لقد عهدنا الى آدم من قبل فنسي و لم نجد له عزما» [3]

ما از آدم پيش از آن پيمان گرفته بوديم، عزم استوارى براى او نيافتيم.

امام باقر(عليه السلام) درباره اين آيه كريمه فرمود: «پروردگار از تمام پيامبران عهد و پيمان گرفت و فرمود:ئآيا پروردگار شما نيستم و محمد (صلي الله عليه و آله) پيامبر من نيست و على أميرالمؤمنين (عليه السلام)  نمى‌باشد؟ همه عرض كردند بلى، همين طور است. شما پروردگار و محمد (صلي الله عليه و آله) پيام رسان و على وصى و أميرالمؤمنين است. نبوت براى ايشان مقرر و ثابت گرديد.

پس از آن، از پيامبران اولى العزم عهد ديگرى گرفت، فرمود: بدانيد من پروردگار شما هستم و محمد (صلي الله عليه و آله) پيامبر خاتم و رسول من است و على أميرالمؤمنين (عليه السلام) و اوصياى بعد از او، واليان امر من و خزان علم من مى‌باشند و به وسيله مهدى (عليه السلام) يارى مى‌كنم دين خود را و از دشمنانم انتقام مي‌گيريم و دولت حق را ظاهر (آشكار) مى‌سازم و از روى رغبت و كراهت پرستش مي‌شوم. پيامبران عرض كردند: پروردگارا ما اقرار و اعتراف داريم و گواهى مى‌دهيم و آدم انكار نكرد، ولى اقرار هم ننمود. پيامبرانى كه عزم راسخ داشتند و به ميثاق خود وفادار بودند و به آن عهد اقرار داشتند، فقط پنج نفر بودند. حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، حضرت عيسى، حضرت خاتم الانبياء محمد (صلي الله عليه و آله) و اين قول خداوند متعال است (سپس اين آيه را تلاوت فرمود: «و لقد عهدنا الى آدم من قبل فنسى و لم نجد له عزما».[4]

«فاصبر على ما يقولون» [5] در برابر آن چه آنها مى‌گويند، صبر كن.

ابوبصير نقل مى‎كند كه حضرت صادق (عليه السلام) در تفسير اين آيه فرمود:

«يعنى اى محمد، با تكذيب آنان بساز (و صبر كن) كه من به دست مردى از نسل تو، حضرت قائم (عجل الله تعالي فرجه الشریف)، كه بر خون ستمگران مسلطش كنم، از آنها انتقام گيرم. [6]

 پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره، طه، آيه 113

[2]. الف) بحار الانوار، ج 51، ص46 - ب) تفسير قمي، ج 2، ص56 - ج) تفسير برهان، ج 3، ص45

[3]. سوره طه، آيه 115

[4]. الف) تفسير الميزان، ج14، ص 348 - ب) تفسير جامع، ج 4 ص 205 - ج) تفسير برهان، ج3، ص 45 - د) تفسير صافي، ج 3، ص 324

[5]. سوره طه، آيه 130

[6] اثبات الهدي، ج 7، ص 128

در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 15،16،17

«انهم يكيدون كيدا، و اكيد كيدا، فمهل الكافرين امهلهم رويدا» [1]

آنها پيوسته حيله مي‌كنند  و من در مقابل آنها، حال كه چنين است كافران را اندكي مهلت دهد (تا سزاي اعمالشان را ببينند).

ابي‌بصير از حضرت صادق (عليه السلام) روايت كرده كه حضرت فرمود:

«منافقين و مشركين عليه رسول خدا و اميرالمومنين و حضرت فاطمه و حسنين (عليهم السلام) كيد و حيله كردند، پس خداوند به پيامبرش فرمود: اي رسول ما، من هم با آنها كيد مي‌كنم. به آنها مهلت مي‌دهم تا وقت ظهور حضرت قائم و به واسطه وجود آن بزرگوار از ستمگران و سركشان قريش و بني‌اميه و ساير مردم كه ظلم و ستم نمودند، انتقام مي‌گيريم». [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره طارق، آيات 15، 16، 17

[2]. الف) غاية، المرام، ص756 - ب) بحار الانوار، ج 51، ص 49

در این سوره سه آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 8- 9-13

«يريدون ليطفؤا نور الله بأفواههم و الله متم نوره و لو كره الكافرون» [1]

آنها مى‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند، ولى خدا نور خور را كامل مى‌كند هر چند مشركان كراهت داشته باشند.

محمد بن فضيل از امام چهارم على بن الحسين (عليه السلام) روايت مى‌كند كه حضرت درباره اين آيه شريفه فرمود: (نور) در اين آيه، امامت است و خداوند متعال امامت را به ظهور قائم به اتمام مى‌رساند.[2]

و او را برهمه مذاهب باطله غلبه دهد به طورى كه جز خداى يگانه پرستش نشود و اين است معني «يملأ الأرض قسطا و عدلا كما ملئت ظلما وجورا» [3]

«هو الذي أرسل رسوله بالهدى و دين الحق ليظهره على الدين كله و لو كره المشركون» [4]

او كسى است كه رسول خود را با هدايت و دين حق فرستاد تا او را بر همه اديان غالب سازد هر چند مشركان كراهت داشته باشند.

ابى‌بصير و سماعه هر دو از امام صادق (عليه السلام) نقل مى‌كنند كه حضرت فرمود:

«به خدا سوگند، تأويل اين آيه به مرحله اجرا نمى‌آيد مگر آنكه قائم ما مهدي (عليه السلام) ظهور كند. پس تمام مشركان در روى زمين محو مى‌شوند تا جايي كه سنگ به سخن آيد! به مومن گويد: كه اى مؤمن در دل من كافرى است مرا بشكن و او را به قتل برسان».[5]

آرى چنين است، حجر و مدر، زمين و زمان، همه و همه از جانب خداوند متعال در اختيار و در تحت فرمان حضرت بقية الله خواهند بود تا او بر همه اديان و ملتها پيروز شود.

«و أخرى تحبونها نصر من الله و فتح قريب و بشر المؤمنين.» [6]

و نعمت ديگرى كه آن را دوست داريد به شما مى‌بخشند و آن، يارى خداوند و پيروزى نزديک است و مؤمنان را بشارت ده.

فتح و پيروزى به دست تواناى حضرت بقيه الله (عجل الله تعالي فرجه ) در دنيا خواهد بود و اين يک مژده‌اى است براى مؤمنان.[7]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره صف، آيه 8

[2]. ينابيع المودة، ص429

[3]. بحار الانوار، ج 51، ص 49

[4]. سوره صف، آيه 9

[5]. الف) ينابيع المودة، ص 423 - ب) تفسير فرات كوفي، ص 481

[6]. سوره صف، آيه 13

[7]. الف) تفسير صافي، ج 5، ص 17 - ب) بحار الانوار، ج51، ص 49