در این سوره تنها يک آيه پیرامون مهدویت وجود دارد و آن آيه 15 است

«اذا تتلي عليه آياتنا قال اساطير الاولين» [1]

هنگامي كه آيات ما بر او خوانده مي‌شود، مي‌گويد: اينها افسانه‌هاي پيشينيان است.

در كنز الفوائد از امام ششم حضرت صادق (عليه السلام)  نقل است كه حضرت فرمود :

«بي‌دينان چون خبر ظهور قائم آل محمد (عجل الله تعالي فرجه الشریف) را بشنوند، آن را افسانه ‌پندارند و هنگامي كه او را به ببينند مي‌گويند: ما تو را نمي‌شناسيم و تو از فرزندان فاطمه زهرا (سلام الله عليها) نيستي، همچنان كه مشركين اين گونه سخنان را به پيامبر  مي‌گفتند». [2]

پي‌نوشت‌ها :

[1]. سوره قلم، آيه 15

[2]. الف) اثبات الهدي، ج 7، ص61 - ب) بحار الانوار، ج 51، ص 61

در این سوره دو آيه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 5- 6

«و نريد ان نمن على الذين استضعفوا  في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين» [1]

اراده ما بر اين قرار گرفته است كه به مستضعفين نعمت بخشيم و آنها را پيشوايان و وارثين روى زمين قرار دهيم.

اميرالمؤمنين على (عليه السلام) ذيل اين آيه فرمودند:

«ايشان، آل محمد (عليهم السلام) هستند، خداوند مهدى آل محمد (عجل الله تعالي فرجه الشریف) را برمى‌انگيزاند تا توسط او مؤمنان را عزيز و دشمنان را ذليل و زبون گرداند» [2]

حكيمه خاتون دختر امام محمد تقى (عليه السلام) مى‌گويد:

«ابو محمد حسن عسكرى (عليه السلام) كسى را فرستاد و مرا خواست، سپس فرمود: اى عمه، امشب افطار نزد ما باش، آن شب هم شب پانزدهم شعبان بود، خداى سبحان امشب حجت خود را در زمين ظاهر مى‌كند.

حكيمه خاتون مى‌گويد: رفتم و شب را در خانه حضرت خوابيدم، وقت سحر بيدار شدم و دو سوره از قرآن (الم سجده) و (يس) را خواندم، دريافتم كه حالت اضطرابى براى (حضرت) نرجس خاتون پديدار شد، لباس خود را كنار زده، ناگاه ديدم مولودى (طفلى) در حال سجده به دنيا آمد.

امام حسن عسكرى (عليه السلام) مرا صدا زد و فرمود: اى عمه، طفل را نزد من بياور، او را گرفتم و نزد امام (عليه السلام) بردم و ـن حضرت، مولود مسعود را روى سينه خود قرار داد و زبان خود را به دهان آن طفل وارد نمود و دست خود را به چشمها و گوشها و مفاصل او كشيد. بعد فرمود: سخن بگو پسرم، نوزاد جواب داد: (اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريک له و اشهد ان محمدا رسول الله) و بر اميرالمؤمنين و امامان (معصوم) صلوات فرستاد، تا رسيد به پدرش، بر حضرت نيز صلوات و درود فرستاد، سپس ابو محمد فرمود: اى عمه، طفل را نزد مادرش ببر كه بر مادر خود سلام دهد، بعد او را بياور. من حضرت را نزد نرجس خاتون بردم و او بر حضرت نرگس سلام گفت، او را خدمت پدر بزرگوارش برگرداندم، آن جناب فرمود: اى عمه، روز هفتم نزد ما بيا. رفتم و روز هفتم برگشتم، حضرت فرمود: عمه آن طفل را نزد من بياور و او را آوردم. بعد از آن كه عمل روز اول را انجام داد، فرمود: پسرم سخن بگو و آنگاه شهادتين را بر زبان جارى كرد، و بر أجداد گراميش (صلوات الله عليهم) يكى بعد از ديگرى درود و صلوات فرستاد. سپس اين آيه را تلاوت نمود: «و نريد ان نمن على الذين استضعفوا في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين»[3]

«و نمكن لهم في الأرض و نري فرعون و هامان و جنودهما منهم ما كانوا يحذرون» [4]

و حكومت (مستضعفين) را در روى زمين پابرجا سازيم و به فرعون و هامان و لشكريان آنها آن چه را بيم داشتند از اين گروه نشان دهيم.

امام سجاد (عليه السلام)، فرمود:

قسم به آن خدائى كه محمد (صلي الله عليه و آله) را به حق بشارت و انذار دهنده مبعوث نمود، به درستى كه نيكوكاران از ما اهل بيت و شيعيانمان به منزله موسى و پيروانش خواهند بود و همچنين دشمنان ما و پيروانشان به منزله فرعون و پيروانش مى‌باشند. [5]

همچنین امام باقر و امام صادق (عليهما السلام) ذيل آيه فوق فرمودند:

«مراد از فرعون و هامان دو نفر از ستمكاران قريش هستند كه خداوند در موقع ظهور قائم آل محمد آنها را به دنيا بر مي‌گرداند تا كيفر و انتقام ظلمى كه به اهل بيت پيامبر (صلي الله عليه و آله) نموده‌اند از ايشان بكشد» [6]

پي‌نوشت‌ها:

[1]. سوره قصص، آيه 5

[2]. الف) تفسير صافي، ج 4، ص 80 - ب) غاية المرام، ص 754

[3]. الف) ينابع المودة، ص 449 - ب) الصراط المستقيم، ج 2، ص21

[4]. سوره قصص، آيه 6

[5]. الف) تفسير صافي، ج 4، ص81 - ب) شواهد التنزيل، ج 1، ص431، به همين مضمون تقريبا

[6]. تفسير جامع، ج 5، ص 155

در این سوره دو آیه پیرامون مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 41 و 42

«و استمع يوم يناد المنادي من مكان قريب. يوم يسمعون الصيحة بالحق ذلك يوم الخروج» [1]

گوش فرا ده و منتظر روزى باش كه منادى از مكان نزديک، ندا مى‌دهد. روزى كه همگان صيحه رستاخيز را به حق شنوند، آن روز، روز خروج است.

امام صادق (علیه السلام) پيرامون تفسير اين دو آيه شريفه، فرمودند:

«منادى به نام قائم و نام پدرش ندا مى‌دهد و (صيحه) در اين آيه، صداى آسمانى است كه در روز خروج حضرت مهدى قائم (عجل الله تعالي فرجه الشریف) شنيده مى‌شود. [2]

پي‌نوشت:

[1]. سوره ق، آيات 41،42

[2]. الف) ينابيع المودة، ص 429 - ب) غاية المرام، ص751

در این سوره دو آيه پیرامون بحث مهدویت وجود دارد که عبارتند از آيات 17-53

«فأخذتهم صاعقة العذاب الهون» [1]

صاعقه، آن عذاب خوار كننده، به خاطر اعمالى كه انجام مى‌دادند، آنها را فرو گرفت.

امام صادق (عليه السلام) در تأويل اين آيه شريفه، فرمود:

«صاعقه و عذاب در اين آيه، براى دشمنان دين و معاندين، همان شمشير امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشریف)، مى‌باشد، هنگامى كه او (قائم)، قيام كند» [2]

«و سنريهم آياتنا فى الآفاق و في أنفسهم حتى يتبين لهم أنه الحق» [3]

به زودى نشانه‌هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان مى‌دهيم تا حق آشكار گردد.

ابى‌بصير گويد: از امام باقر (عليه السلام) پيرامون این آيه، پرسیدم، حضرت فرمود:

«قدرت (وعظمت) خدا را در آفاق و در خودشان مشاهده كرده و براى آنان نمايان مى‌شود تا برايشان معلوم و روشن شود كه خروج قائم (عليه السلام) حق است، و از طرف خداوند است و خلق او را مي‌بينند و ناگزير از آن هستند.» [4]

روايت مشابهى نيز در تفسير همين آيه از امام صادق (عليه السلام) روايت شده است.

پي‌نوشت:

[1]. سوره فصلت، آيه 17

[2]. الف) اثبات الهدي، ج 7، ص131 - ب) تفسير برهان، ج 7، ص108

[3]. سوره فصلت، آيه 53

[4]. الف) غاية المرام، ص 748 - ب) ينابيع المودة، ص 427 - ج) اثبات الهدي، ج 7، ص 128